Dünya için, kendim için ne yaptım diyorum; eften püften cevapların ötesine geçemiyorum. Dünya için derken, bir Einstein, Mandela anlamında değil tabi, kendi çapımda, elimden geldiğince :)
Son 3 yıldır TEGV gönüllüsü olmaya çalışıyorum, ama bir türlü toplantılara katılıp evrak işlerini halledemediğim için olamıyorum.
Bir okula, kütüphaneye bağışlamak için ayırdığım kitaplar 8 aydır koliyle depoda bekliyor.
"Üretiyorum" hissimi harekete geçiren fotoğrafçılıkta, çaylaklığın bir adım ötesine gidemiyorum o manevi değeri maddi değerinin 5 katı olan makinemi alıp yollara düşemediğimden.
Ormanda koşmaya başladım, bedenimin yorgunluğu ruhuma ilaç olsun diye. 4 pazar sabahı kalktım koştum, o mutlulukla oturdum pazar kahvaltısının başına. Sonra... Zaman bulamadım.
Okunacak kitaplar listesi 3er 5er artarken birer birer eksiltmeye çalışıyorum; biriktikçe birikiyor. Üzerine bir şeyler okumak, daha derin öğrenmek istediğim ne varsa... Google a yazarken buluyorum kendimi :(
Neden? Tembelliğimden ya da boşvermişliğimden mi? Değil. Gerçekten değil. Çalışmaktan. Günümün 9 saatini değil, 12 saatini işime adamaktan. Şikayet ediyorum zaman zaman. Ama bu yüzden kimseyi hiç bir şeyi suçlayamam. Benim tercihim. Benim bedelim. Hastalıklı bir şekilde keyif de alıyorum bu işi yapmaktan. Zaten bir gün bu hazzı almadığımda... Giderim.
Buraya kadar olanlar, eksiler hanesi. Gelelim güzelliklere... Son 1 yılda:
Yeni evime taşındım. Kendimce kişilikli ve sıcak olduğunu düşündüğüm barınağımda hoş sohbetli kahvaltılarda, ellerimle yaptığım yemeklerle donattığım akşam yemeklerinde buluştum arkadaşlarımla, ailemle.
Kariyerimdeki önemli engellerden birini aştım. Hem de asgari standartları sağlayarak değil; başarılı bir şekilde.
Sevdiğim, değer verdiğim herkesin iyi ve kötü günlerinde yanlarında olmaya çalıştım; ilgimi, sevgimi hissetsinler istedim. Umarım başarmışımdır.
Datça'da rüya gibi 2 gün geçirdim, plastik şezlonglarla bangır bangır müzik sesi yükselen hoparlörlerin olmadığı bir diyarda hayatımda gördüğüm en berrak denize girdim, sabahları bahçeden badem topladım, akşam televizyon olmayan bir köy evinde radyo dinleyerek şarap içtim.
Çok bunaldığım yoğun bir dönemden sonra, kış soğuğunda, ufak bir çantayla Belçika'ya gittim. Elimde harita, sabahtan akşama sokaklarda gezindim, gördüğüm her müzeye girdim, çikolatacıların vitrinlerine yapıştım, taaa oralardan buraya çeşit çeşit kahve taşıdım. Memlekette ortama uyum sağlamak için arada sırada içtiğim biranın, envayi çeşidini gördüm, tattım.
Kan verdim ameliyat olacak bir hastaya. Aslında dünyaya küçük bir katkı sağlamışım :)
Yeni yaşımda ne yapacağım? Göreceğiz. Hayat, düz bir yol değil, önümüze çıkan güzelliklere ve engellere göre bazen düz bazen sapa yollara giriyoruz, öylece arkamızda iz bırakıyoruz.
Melankoliğim yine. Küçük bir Anadolu kasabasındayım. Otel odasında. Yalnız. Neyse ki deniz, şarap ve sigara var :) Melankoli için şartlar tamam.
Son sözü, Turgut Uyar'ın. Anlamsız bir ortalama.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder