Nefes almak, hala hayatta olduğumu algılayabilmek için tutunacak bir şeyler arıyorum. Canım sıkılıyor, bunalıyorum. Olumlu düşüncenin gücüne inanmak istiyorum!
Bu aralar neler beni dünyaya bağladı...
*İlk kez kucağıma aldığım miniminnacık bebişin koynumda uyuyakalması.
*Trafikte açlıktan ölürken torpido gözünden çıkan brownie intense.
*Kuğulu Parktaki kuğu (evet anlamsız göründü, Ankaralı mode on desem?)
*Sıcacık bir ortamdan dışarı çıkınca yüze çarpan soğuk hava. (tokat gibi, "buradasın, kendine gel" diyor insana)
*Kapalı alanda rakı içerken yanında sigara da tüttürebilmek.
*Okuduğum kitabın sonlarına yaklaştığımı görmek.
*Oyuncak bebeğim N'junior'ın gerçek olduğu varsayımıyla, onunla konuşmanın, uyumanın yalnızlığımı hafifletmesi.
***
Kendimi yeryüzündeki her türlü hengamenin, koşturmacanın ortasında hissederken... Şu aralar, camekanın dışından içeriyi seyrediyor gibiyim.
***
Zaman, her şeyin ilacı mı gerçekten?
Göreceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder