Yaz geldi yazasım gitti; değil aslında.
Nerden başlayıp ne yazacağımı bilemiyorum. Ne anlatacağımı. Kelimeye sığmıyor his.
Bir şeyler hep karanlık bu coğrafyada. Hayat hep zor.
Sokaklar çocuklarla dolu. Ayakları çıplak. Tenleri yanık. Karınları aç. Cam silip, mendil satıyorlar. Arabanın camına vurup, abla para istemiyorum da şu suyu versene diyorlar... İnsanlığımdan utanıyorum.
Çocuk esirgeme kurumunun yuvaları var. Aile sıcaklığından, sevgiden mahrum çocuklar. Elini tutunca, saçını okşayınca, dün yaptığı resmi sana gösterince mutlu olan çocuklar. 10 dakika ayırıp bir masal okuyunca pırıl pırıl gözlerle seni dinleyen çocuklar. Yuvadan ayrılırken peşinden gözyaşı döken, bi' kere saçını elleyebilir miyim diyen çocuklar.
Çalışan çocuklar var. Bizim sokakta top oynadığımız yaştalar. Erken büyümek zorundalar. Halleri tavırları koca kadın/adam; kolay değil büyüklerin dünyasında var olmak.
Üzerine bombalar yağan çocuklar var. Sözün bittiği yer. Ne söylenebilir ki babasının cenazesinin başında annesi teselli eden bir çocuk hakkında?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder