Kendimi o kadar çok özdeşleştirmiştim ki Gregor Samsa ile, bir gün kitaptaki o dönüşüm gerçek oldu ve bedenimi hiç bilmediğim bambaşka bir ortamda sırt üstü debelenirken buldum. İlişkilerim, işim, kendim... Değişmiş, dönüşmüştü; başkalaşıyordu. Bu devinimle, adaptasyonla geçti son zamanlarım. Geçiyor.
Hareketlilik, değişim beni büyütüyor mu besliyor mu, yoksa benden harcıyor mu bilemiyorum. Yaşamak, yaşarken tanımlanamayan bir şey ne de olsa. Doğrusu. yanlışı, iyisi, kötüsü herkese göre kendince olan.
21 yıllık dostunla geçirdiğin hafta sonunda bıraktığın sigaraya geri dönmek 2 günlüğüne, göklere üflemek derdi tasayı, hafiflemek. Gece uyumadan fısır fısır konuşmak aynı yastıkta. Sonra sabah işe giderkeni evrimini tamamlayamadan araç kullanmaya başlamış bir canlının motosikletliyi tacizine ve kazaya şahit olmak, yerdeki adamın bir şeyim yok işe gideyim diye toparlanıp gitmesinin ardından bakakalmak. Soğuk, duygusuz, duyusuz beyaz yaka dünyasında senden başka kimse umursamasa da, emek verdiğin bir işin sonuçlandığını görmek. Masana bırakılan bir paket çikolataya, bir bardak kahveye sevinmek. Sevmek. Sevilmek. Sevildiğini sanıp incinmek bininci kez. Acıyan yerlerine şarap basmak şifa niyetine. Diktiğin ağaçların, çiçeklerin yeşermesiyle güçlenmek. Belki de kendini o çiçeklerle bağdaştırdığından sürekli bitki budamak, toprağını tazelemek, yenilerini dikmek. Bir ormanda, okyanus kıyısında yürümek tek başına ve doğanın ne kadar küçük, önemsiz bir parçası olduğunu hissetmek. Her okuduğun kitapta yeniden fark etmek ne kadar cahil ve bilgiye aç olduğunu. Umutlanmak her seçim öncesinde geleceğe dair. Umut dediğin hep böyle uzun boylu olmak zorunda değil tabi, kimi zaman sadece hafta sonu havanın güneşli olmasını beklemek. Ya da spotify listesinde sevdiğin o şarkının çıkmasını. Beklememek, beklememeyi, olanı kabullenmeyi öğrenmek.
Bu aralar böyle, her zamanki gibi...
Küçük Kara Balık,
YanıtlaSilSardalya Sokağı'nı bilir misin?
Bilsen seversin.
Mutluluklar,